تاریخ ۱ آذر ۱۴۰۲
عوامل محدود کننده حرکتی در مفاصل را می توان به دو دسته طبیعی و غیر طبیعی تقسیم نمود.عوامل طبیعی محدود کننده حرکتی مفاصل
– برخورد استخوان با استخوان:
مانند برخورد استخوان های ساعد با بازو در هنگام باز شدن کامل آرنج.
– تراکم و نزدیکی بافت نرم:
مانند تاشدن زانو که به دلیل انقباض عضلات پشت ساق پا و برخورد آنها با عضلات پشت ران ، حرکت محدود می شود.
– سفت شدن بافت نرم:
بافتهای نرم در مفاصل همواره ممکن است کوتاه شده یا سفت شده و در محدوده طبیعی خود قرار بگیرند. این بافتهای نرم غیرانقباضی هستند، به این معنی که قابلیت انقباض ندارند. این بافتها بر خلاف عضلات نمی توانند در خود تنش ایجاد کرده و ابتدا و انتهای آنها به هم نزدیک شوند مانند کپسول مفصلی و لیگامنتهای اطراف مفاصل. کپسول های مفصلی از بافتهای محکم و لیفی تشکیل شده اند که روی مفصل را می پوشانند. بدلیل شکل و محلی که کپسول مفصلی به استخوان متصل می شود، می تواند در مقابل حرکت شدید مقاومت ایجاد نماید.
لیگامان‌هایی که خارج از کپسول مفصلی قرار می‌گیرند، باعث محدودیت حرکت مفصل می‌شوند و در مفصل ویژه‌ای به طور محکم قرار می‌گیرند تا از حرکات غیرطبیعی جلوگیری شود. علاوه بر این، بافتهای انقباض‌پذیر مانند عضلات و تاندون‌ها به کمک بافتهای غیرانقباض‌پذیر، از حرکات شدید و غیرطبیعی مفصل جلوگیری می کنند. به عنوان مثال، عضلات ران در محدود کردن حرکت مفصل ران کمک می‌کنند، در حالی که کپسول مفصلی ران اولین محدودکننده حرکت شدید و غیرطبیعی در این قسمت بدن است.
منبع: وبلاگ دکتر پیریایی
