عوامل محدود کننده حرکتی در مفاصل را می توان به دو دسته طبیعی و غیر طبیعی تقسیم نمود.
عوامل طبیعی محدود کننده حرکتی مفاصل
– برخورد استخوان با استخوان:
مانند برخورد استخوان های ساعد با بازو در هنگام باز شدن کامل آرنج.
– تراکم و نزدیکی بافت نرم:
مانند تاشدن زانو که به دلیل انقباض عضلات پشت ساق پا و برخورد آنها با عضلات پشت ران ، حرکت محدود می شود.
– سفت شدن بافت نرم:
مفاصل دائما با کوتاه شدن و یا سفت شدن بافتهای نرم در محدوده طبیعی خود قرار می گیرند این بافتهای نرم انقباض ناپذیرند یعنی قابلیت انقباض ندارند. این بافتها بر خلاف عضلات نمی توانند در خود تنش ایجاد کرده و ابتدا و انتهای آنها به هم نزدیک شوند مانند کپسول مفصلی و لیگامنتهای اطراف مفاصل. کپسول های مفصلی از بافتهای محکم و لیفی تشکیل شده اند که روی مفصل را می پوشانند. بدلیل شکل و محلی که کپسول مفصلی به استخوان متصل می شود، می تواند در مقابل حرکت شدید مقاومت ایجاد نماید.
لیگامان هایی که در خارج از کپسول مفصلی قرار گرفته به همین شکل فعالیت می کند و باعث محدودیت حرکت می شوند. اتصال و محکم شدن آنها در مفصل ویژه ای باعث پیشگیری از حرکات غیر طبیعی آن می شود. بافت انقباض پذیر (عضله و تاندون) نیز به کمک بافت غیر قابل انقباض از حرکت شدید مفصل جلوگیری می کند. بعنوان نمونه عضلات ران به حرکت محدود مفصل ران کمک می کنند در حالیکه کپسول مفصلی ران نخستین محدود کننده حرکت شدید و غیر طبیعی این عضو است.
منبع: وبلاگ دکتر پیریایی
