تاریخ ۱۳ مهر ۱۳۹۹
اگر احساس بی حسی، سوزن سوزن شدن یا ضعف در دست خود دارید، نادیده نگیرید و در اسرع وقت با پزشک مشورت کنید. این احتمال وجود دارد که از سندرم تونل کارپال رنج ببرید. درمان سندرم تونل کارپال ضروری است زیرا یک بیماری است که بر روی دست‌ها تأثیر می‌گذارد و در اثر فشار بر عصب مدیان در مچ دست ایجاد می‌شود.
اگر آن را کم اهمیت ببینید، احتمال اینکه به مشکلات جدی برخورد کنید، وجود دارد. در صورت عدم درمان، سندرم تونل کارپال می‌تواند منجر به بی ثباتی و عدم هماهنگی بین انگشتان و انگشت شست شود.
جهت کسب اطلاعات بیشتر درباره‌ی سندرم تونل کارپال و یا رزرو نوبت در کلینیک طب فیزیکی و توانبخشی دکتر فرخانی با شماره تلفن‌های ۰۳۱۳۲۳۶۷۴۶۵ – ۰۳۱۳۲۳۳۰۳۸۲ تماس حاصل فرمایید.
سندرم تونل کارپال(نشانگان مجرای مچ دست) چیست؟
با بررسی عواقب درمان نشده این سندرم، درک اصول سندرم تونل کارپال ضروری می‌شود.
- تونل کارپال یک گذرگاه کوچک در کف و قسمت پایین مچ دست شما است. نه تاندون و عصب مدیان از طریق این تونل حرکت می‌کنند. تاندون‌ها وظیفه کنترل حرکت انگشتان را بر عهده دارند.
عصب میانی به عنوان یک مسیر برای احساساتی که فرد در کف، انگشت شست، انگشت اشاره، انگشت میانی و مرز خارجی انگشت حلقه احساس می‌کند، عمل می‌کند. همچنین سیگنال‌های عصبی را منتقل می‌کند که عضلات را در اطراف پایه شست حرکت می‌دهد.
- سندرم تونل کارپال وقتی اتفاق می‌افتد که فضای تونل کارپال کوچک تر شود، در نتیجه افزایش فشار بر روی عصب مدیان ایجاد می‌شود.
- در مراحل اولیه، علائم ممکن است شامل گزگز مکرر یا بی حسی در شست، انگشت اشاره، انگشت میانی و مرز خارجی انگشت حلقه، همراه با درد در کف دست باشد.
- افراد تمایل دارند در طول شب به دلیل بی حسی و سوزن سوزن شدن از خواب بیدار شوند و مجبورند برای مدت طولانی دست خود را فشار دهند تا علائم کاهش یابد.
- با پیشرفت سندرم تونل کارپال، فرد احساس می‌کند حرکت هماهنگ انگشتان را از دست می‌دهد.
- افراد ممکن است ضعف در انگشتان خود را مشاهده کنند که انجام کارهای روزمره را دشوار می‌کند.
چه کسی در معرض ابتلا به سندرم تونل کارپال است؟
در برخی از افراد خطر این عارضه بیشتر است. بنابراین با دانستن افراد مستعد در بیماری تونل کارپال، می‌توان تا حدودی از این مشکل پیشگیری کرد :
- تونل کارپال در زنان نسبت به مردان کوچکتر است. این امر می‌تواند دلیلی برای این حقیقت باشد که سندرم تونل کارپال سه برابر در زنان بیشتر باشد. دست غالب معمولاً اول تحت تأثیر قرار می‌گیرد و درد شدیدی ایجاد می‌کند.
- افراد مبتلا به دیابت یا سایر اختلالات متابولیکی که مستقیماً روی اعصاب بدن تأثیر می‌گذارند و آن‌ها را نسبت به فشرده سازی حساس می‌کنند، در معرض خطر بالایی هستند.
- خطر ابتلا به این سندرم خصوصاً در کسانی که کارهای خط مونتاژ مانند تولید، خیاطی، اتمام، تمیز کردن و بسته بندی گوشت یا ماهی را انجام می‌دهند، شایع است. سندرم تونل کارپال در بین این کارگران سه برابر بیشتر از پرسنل ورودی اطلاعات است.
از یوگا گرفته تا جراحی، گزینه‌های زیادی در مورد پیشگیری و درمان سندرم تونل کارپال وجود دارد. با این حال، توجه داشته باشید که ممکن است درمانی که برای دوست یا بستگان شما مفید بوده برای شما مفید نباشد. ممکن است لازم باشد روش‌های مختلفی را امتحان کنید تا درد شما تسکین پیدا کند.
درمان سندرم تونل کارپال
سندرم تونل کارپال تمایل به رشد آهسته دارد و با گذشت زمان بدتر می‌شود. اما اگر در مراحل اولیه درمان شود، می‌توان سرعت آن را کم کرد یا بهتر است بگوییم متوقف کرد. نتایج اولیه درمان سندرم تونل کارپال در یک زمان بهبودی کوتاه است.
در زیر برخی از روش‌های جایگزین برای درمان سندرم تونل کارپال وجود دارد:
داروهای بدون نسخه
در بسیاری از شرایط، داروها می‌توانند درد و تورم مرتبط با این سندرم را کاهش دهند. داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی، مانند آسپیرین، ایبوپروفن و سایر مسکن‌های بدون نسخه ممکن است در کوتاه مدت باعث تسکین درد شما شوند. داروهایی مانند ناپروکسن می‌توانند به تسکین درد و التهاب کمک کنند. کورتیکواستروئیدها یا داروهایی مانند لیدوکائین می‌توانند مستقیماً به مچ دست وارد شوند یا از طریق دهان گرفته شوند تا فشار بر عصب مدیان را برای علائم خفیف یا گاه به گاه کاهش دهند.
تزریق تسکین دهنده
تزریق کورتیکواستروئید می‌تواند برای تسکین موقتی علائم مفید باشد. اعتقاد بر این است که این نوع درمان به دلیل توانایی آن در کاهش تورم عصب مدیان، باعث کاهش ناراحتی می‌شود. استفاده از سونوگرافی در حین انجام تزریق کمی گران است اما منجر به برطرف شدن سریع علائم این سندرم می‌شود. تزریقات تحت بی حسی موضعی انجام می‌شود. با این حال، تا زمانی که گزینه‌های درمانی جامع تری در دسترس نباشد، از تزریق استروئید موضعی استفاده می‌شود.
فیزیوتراپی
یک دستورالعمل مبتنی بر شواهد اخیر که توسط آکادمی جراحان ارتوپدی آمریکا ارائه شده، درجه‌های مختلفی از توصیه را به فیزیوتراپی و سایر درمان‌های غیر جراحی اختصاص داده است. یکی از موضوعات اصلی در مورد فیزیوتراپی این است که سعی دارد سال‌ها آسیب شناسی را در داخل تونل کارپال معکوس کند. پزشکان توصیه می‌کنند که هر فیزیوتراپی مانند آزادسازی میوفاشیال برای کنترل موثر سندرم تونل کارپال هفته‌ها به طول می‌انجامد. برخی ادعا می‌کنند که روش‌های پیشگیرانه برای کاهش استرس بر روی مچ دست‌ها، که درد و فشار مچ دست را تسکین می‌دهند، شامل اتخاذ یک محیط کار ارگونومیک تر، می‌تواند موثرتر باشد.
آتل زدن یا استفاده از بریس
استفاده از آتل در شب باعث می‌شود که هنگام خواب مچ دست خود را نچرخانید. نگه داشتن مچ دست در حالت مستقیم فشار را از عصب تونل کارپال می‌گیرد. پوشیدن آتل در طول روز ممکن است در انجام فعالیت‌هایی که علائم شما را تشدید می‌کنند، کمک کند.
بسیاری از پزشکان یک پیشنهاد مشترک دارند که فرد باید شب ها و هنگام هر فعالیتی که در درجه اول باعث ایجاد فشار بر روی مچ می‌شود، از بریس استفاده کند.
رویکردهای کمکی
برخی از افراد مبتلا به سندرم تونل کارپال با داروهای جایگزین یا مکمل موفقیت کسب می‌کنند. همیشه قبل از استفاده از هر دارویی با پزشک خود مشورت کنید. برخی از گزینه‌ها عبارتند از:
- یوگا: تحقیقات نشان داده است که یوگا درد را تسکین می‌دهد و قدرت گرفتن را افزایش می‌دهد.
- اولتراسوند درمانی: در این روش از امواج صوتی برای افزایش درجه حرارت در دست و مچ دست شما استفاده می‌شود. گرما می‌تواند درد را تسکین داده و به درمان کمک کند.
- طب سوزنی: بعضی مطالعات نشان داده اند که طب سوزنی به سندرم تونل کارپال کمک می‌کند.
فعالیت‌های اصلاح شده
سندرم تونل کارپال اغلب هنگامی ظاهر می‌شود که دست و مچ خود را برای مدت طولانی در یک وضعیت نگه دارید. اگر مجبور باشید مچ دست خود را خم کنید، حتی بدتر است. بنابراین، توصیه می‌شود آن را در وضعیت مستقیم و خنثی نگه دارید. ممکن است بخواهید:
- هر ساعت استراحت کنید و تمرینات کششی را برای دستان خود انجام دهید.
- با مدیر خود صحبت کنید تا ببینید آیا اجازه می‌دهد میز، ابزار یا تنظیمات کار خود را تغییر دهید.
- سعی کنید از دست جایگزین خود برای کارهای خود استفاده کنید.
- از اعمال نیرو زیاد در یک کار خودداری کنید. فقط از نیروی مورد نیاز استفاده کنید. از محکم نگه داشتن ابزار خود خودداری کنید.
- وضعیت بدن خود را درست نگه دارید. سعی کنید شانه‌های خود را به جلو نیندازید، این یک واکنش زنجیره ای را ایجاد می‌کند که مشکلات مچ دست را حتی بیشتر می‌کند.
با بحرانی شدن سندرم تونل کارپال، شما ممکن است قدرت گرفتن کمتری را تجربه کنید زیرا عضلات دست شما منقبض می‌شوند. درد و گرفتگی عضلات نیز شدیدتر خواهد شد.
عصب میانی به دلیل تحریک یا فشار در اطراف خود شروع به کار می‌کند. این امر منجر به:
- محرک‌های عصبی آهسته
- کاهش احساس در انگشتان دست
- از دست دادن قدرت و هماهنگی، به طور عمده توانایی نیشگون گرفتن توسط انگشت شست
- آسیب دائمی عضله در دست. بنابراین، از مراجعه به دکتر صرف نظر نکنید.
درمان سندرم تونل کارپال شامل دارو و جراحی است.
مرکز درمان و توانبخشی کندی یک ارائه دهنده خدمات بهداشتی است که در زمینه درمان سندرم تونل کارپال بدون جراحی تخصص دارد. سندرم تونل کارپال خود را بدون هیچ گونه جراحی با متخصصان ما درمان کنید! برای آگاهی بیشتر در مورد این روش درمانی با مرکز کاهش و سلامتی درد کندی تماس بگیرید.
ورزش
اگر علائم خفیف سندرم تونل کارپال را دارید، چند تمرین ساده می‌تواند به شما کمک کند. برای به دست آوردن بهترین نتیجه، این تمرینات را همراه با سایر روش‌های درمانی مانند استفاده از بریس و انجام فعالیت‌های خود انجام دهید تا فشار کمتری روی دست و مچ دست شما وارد شود.
هنگامی که تمرینات دستی را امتحان می کنید، به یاد داشته باشید این کار مانند رفتن به باشگاه برای کاهش وزن نیست. اگر درد داشتید، کمی استراحت کنید. تحت فشار قرار دادن مچ دست می‌تواند علائم را بدتر کند.
دو تمرین رایج عبارتند از:
دستان خود را تکان دهید
هرچقدر که ساده به نظر برسد، این کار شامل لرزش دست همانطور که تازه آن‌ها را شسته اید و تلاش برای خشک کردن آن‌ها در هوا است.
هر ساعت یک یا دو بار این کار را تکرار کنید تا عضلات خم کننده دست و عصب مدیان آن در طول روز گرفتگی و فشردگی نداشته باشد. حتی می‌توانید این کار را در برنامه شستن دست خود انجام دهید. شما مرتباً دستان خود را می‌شوید، درست است؟ واضح است که بله! از این رو، از درمان سندرم تونل کارپال به عنوان دلیل دیگری برای شستشوی مداوم و از بین بردن آنفولانزا استفاده کنید.
دست‌های خود را دچار کشیدگی کنید
برای انجام این کشش:
- یک دست را مستقیم جلوی خود قرار دهید. آرنج را در حالت راست نگه دارید و مچ دست خود را به سمت زمین قرار دهید.
- انگشتان خود را کمی باز کرده و با استفاده از دست دیگر خود فشار ملایمی به دست رو به پایین وارد کنید و مچ دست و انگشتان را تا جایی که می‌توانید کشش دهید.
- وقتی به حداکثر انعطاف پذیری خود رسیدید، این وضعیت را برای حدود ۲۰ ثانیه حفظ کنید.
- دست را عوض کرده و تکرار کنید.
یک نکته دیگر: آهسته و بدون فشار زیاد این کار را انجام دهید. با پزشک خود مشورت کنید و مطمئن شوید که این ورزش برای شما مناسب است.
