عصب سیاتیک بلندترین و قطورترین عصب بدن است. عصب سیاتیک از اتصال ریشه های عصبی L4-S3 که از مهره های کمری و ساکروم خارج شده تشکیل شده و بعد از خارج شدن از لگن از پشت باسن به پشت ران رفته و در بالای زانو به دو شاخه به نام عصب تبیال و عصب پرونئال تقسیم می شود.
عصب تیبیال به پشت ساق و سپس کف پا رفته و حس نواحی ذکر شده و حرکت عضلاتی را که در این نواحی هستند تامین می کند. عصب پرونئال در ناحیه زانو به دو شاخه سطحی و عمقی تقسیم می شود.
هر دو این شاخه ها از جلو استخوان های ساق به پایین آمده و به پشت پا می روند. عصب پرونئال سطحی بیشتر مسئول حس پشت پا است و عصب پرونئال عمقی حرکت عضلات جلوی ساق را تامین می کند.
علل آسیب عصب سیاتیک
عصب سیاتیک و شاخه های آن از لگن تا نوک انگشتان پا در معرض آسیب هستند. مهمترین علت اختلال در کارکرد عصب سیاتیک تحت فشار قرار گرفتن ریشه های عصبی آن به علت هرنی یا فتق دیسک بین مهره ای است.
علت دیگر اختلال در کارکرد عصب سیاتیک سندروم پیریفورمیس است. در سندروم پیریفورمیس عصب سیاتیک در حال عبور از کنار عضله پیریفورمیس تحت فشار یا کشش قرار گرفته و عملکرد آن دچار اختلال میشود.
شکستگی ها و دررفتگی های حلقه لگنی و استابولوم و دررفتگی های مفصل ران می توانند این عصب را در ناحیه لگن تحت فشار قرار دهند.
شکستگی های اطراف زانو و شکستگی های استخوان نازک نی می توانند شاخه پرونئال عصب سیاتیک را تحت فشار قرار دهند. همچنین دررفتگی مفصل زانو می تواند شاخه های این عصب را در ناحیه زانو آزرده کند.
اعمال جراحی که در ناحیه لگن و یا در ناحیه زانو انجام می شوند می توانند به عصب سیاتیک صدمه برسانند.
حتی گچ تنگ، بوت بلند تنگ و یا انداختن یک پا بر روی پای دیگر به مدت طولانی می تواند شاخه پرونئال آن را فلج کند.
در مسیر حرکت عصب سیاتیک از لگن تا انگشتان پا هر گونه جسم برنده یا نافذی می تواند عصب را قطع کرده و به آن آسیب برساند.
