تاریخ ۲ اردیبهشت ۱۴۰۳

شکستگی ترقوه یا کلاویکول یکی از شایعترین شکستگی های بدن است و در همه گروه های سنی ایجاد می شود. این شکستگی میتواند بر اثر زمین خوردن و یا ضربات شدیدتر مانند تصادف اتومبیل یا سقوط از ارتفاع ایجاد شود.

درمان شکستگی استخوان ترقوه

بیشتر شکستگی‌ها به صورت غیرجراحی درمان می‌شوند. در بیشتر موارد، امکان جااندازی دقیق شکستگی به صورت بسته وجود ندارد و در اکثر موارد نیازی به جااندازی بسته نیست. پزشک معالج به قطعات شکسته اجازه می‌دهد که در همان وضعیت جابجا شده جوش بخورند.

ساده‌ترین درمان بسته شکستگی، آویزان کردن عضو بالایی به گردن است. در یک نوع از این درمان، که همراه با آویزان کردن ساعد به گردن است، بازو هم به تنه بسته می‌شود و به آن بانداژ ولپو می‌گویند.

هدف از آویزان کردن دست به گردن، جلوگیری از فشار به پایین (به دلیل وزن عضو بالایی) و کاهش درد است و در این روش درمانی هیچ تلاشی برای جااندازی شکستگی انجام نمی‌شود. با وجود جابجایی شکستگی، معمولاً شکستگی جوش می‌خورد و جابجایی موقت قطعات در محل شکستگی تأثیر زیادی بر عملکرد آینده عضو بالایی نخواهد داشت. در تصویر زیر، انواع مختلف آویزان کردن عضو بالایی به گردن برای درمان شکستگی استخوان ترقوه نشان داده شده است.

بیمار اگر بچه باشد بمدت ۲-۱ هفته و اگر بزرگسال باشد بمدت ۳-۲ هفته در همین حالت میماند تا شکستگی فرصت جوش خوردن را داشته باشد.

روش دیگر درمان غیر جراحی این شکستگی، بانداژ خاصی به شکل عدد هشت انگلیسی figure of eight است که به توسط پزشک ارتوپد در اطراف هر دو شانه و ترقوه بسته میشود. هدف از این نوع بستن شانه جااندازی شکستگی و یا حفظ قطعات در حالت جاافتاده با به عقب بردن شانه ها است ولی در عمل معمولا این طریقه بانداژ نمیتواند این هدف را عملی کند به همین خاطر امروزه کمتر از این روش استفاده می شود.

بانداژ به شکل حرف ۸ اگر سفت بسته شود میتواند با فشار بر روی ورید های شانه موجب ورم اندام فوقانی شود و یا ممکن است با فشار بر روی اعصاب شانه موجب فلج اعصابی شود که از ناحیه شانه عبور میکنند. در هر صورت اگر از این روش درمانی استفاده میشود بیمار باید بعد از چند روز مجددا به پزشک معالج مراجعه کند تا پزشک از سفت نبودن بانداژ و عدم فشار بانداژ بر روی عروق و اعصاب مطمئن شود.

استفاده از دارو در روزهای اول پس از شکستگی بسیار موثر در کاهش درد است. در طول درمان و بسته شدن عضو فوقانی بیمار، باید به طور مداوم مفاصل دست، مچ دست و آرنج را حرکت داد تا از محدودیت حرکت و خشکی مفصلی جلوگیری شود. نرمش‌های لازم برای افزایش دامنه حرکتی شانه و تقویت عضلات شانه باید بلافاصله پس از کاهش درد بیمار آغاز شوند. بعد از آنکه قدرت شانه به سطح قبل از شکستگی برگشت، بیمار می‌تواند به ورزش مورد علاقه خود بازگردد.

شکستگی‌های ترقوه معمولاً بدون مشکل خاصی جوش می‌خورند، اما عدم ترتیب در محل شکستگی معمولاً قابل رویت است و با لمس دست قابل تشخیص است. این برجستگی و عدم ترتیب تدریجاً کاهش می‌یابد. در کودکان، پس از مدتی کاملاً ناپدید می‌شود، اما در بزرگسالان ممکن است برخی از این برجستگی باقی بماند. اگر بیمار از این برجستگی ناراحتی داشت، می‌تواند در آینده با عمل جراحی استخوان، ترازوی بیشتری را به دست بیاورد. بعد از پایان درمان، معمولاً پس از مدتی، عملکرد شانه به حالت طبیعی خود برمی‌گردد.

منبع : ایران ارتوپد