مشکلات بیماری پارکینسون

تاریخ ۵ آذر ۱۴۰۲

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی است که بر حرکت، کنترل عضلات و تعادل تأثیر می‌گذارد. اغلب این بیماری در افراد بین ۵۵ تا ۷۵ سال سن مشاهده می‌شود، اما ممکن است در افراد جوان‌تر نیز بروز کند. بیماری پارکینسون به طور معمول پیشرونده است و علائم آن در طول زمان شدیدتر می‌شوند.

علائم بیماری پارکینسون

ممکن است تشخیص بیماری پارکینسون در مراحل اولیه‌ی آن دشوار باشد. تشخیص این بیماری اغلب از طریق شناسایی علائم آن صورت می‌گیرد. این علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• لرزش در دستان، پاها و صورت
• کندی حرکت، به ویژه در زمان آغاز یک حرکت
• سفتی عضلات
• مشکل در راه رفتن، حفظ تعادل و هماهنگی اعضای بدن
• مشکل در خوردن و بلعیدن غذا
• مشکلات گوارشی
• مشکلات گفتاری
• افسردگی و مشکلات حافظه و فرایندهای فکری

با توجه به وجود این علائم، پزشکان می‌توانند به تشخیص بیماری پارکینسون برسند.

عوارض بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون اغلب همراه با مشکلات اضافه‌ی زیر می‌باشد که ممکن است قابل درمان باشند:

• مشکل در فکر کردن: فرد ممکن است دچار مشکلات شناختی (زوال عقل) و فکری شود که معمولاً در مراحل نهایی بیماری پارکینسون رخ می‌دهد. این مشکلات شناختی چندان به داروها واکنشی نشان نمی‌دهند.
• افسردگی و تغییرات عاطفی: افراد مبتلا به بیماری پارکینسون ممکن است دچار افسردگی شوند. درمان افسردگی می‌تواند کنترل سایر چالش‌های بیماری پارکینسون را آسان‌تر کند.

همچنین ممکن است تغییرات عاطفی دیگری مانند ترس، اضطراب یا از دست دادن انگیزه را تجربه کنید. پزشکان داروهایی را برای درمان این علائم تجویز می‌کنند.

• مشکلات بلع: ممکن است با پیشروی بیماری مشکلاتی در بلعیدن غذا ایجاد شود. به دلیل کاهش بلع بزاق در دهان جمع شده و منجر به سرازیر شدن آب دهان می‌شود.
• مشکلات و اختلالات خواب: افراد مبتلا به بیماری پارکینسون اغلب دچار اختلال در خواب می‌شوند از جمله بیدار شدن مکرر در شب، زود بیدار شدن یا به خواب رفتن در طول روز.

همچنین ممکن است فرد اختلال رفتاری حرکات سریع چشم در خواب را تجربه کند. مصرف دارو می‌تواند در برطرف کردن مشکلات خواب موثر باشد.

• مشکلات مثانه: بیماری پارکینسون ممکن است شامل مشکلات مثانه از جمله عدم توانایی در کنترل ادرار یا مشکل در ادرار شود.
• یبوست: بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون دچار یبوست می‌شوند که عمدتاً ناشی از کند شدن دستگاه گوارش می‌باشد.

همچنین ممکن است علائم زیر وجود داشته باشند:

• تغییرات فشار خون: ممکن است احساس سرگیجه یا سبکی سر در هنگام ایستادن به دلیل افت ناگهانی فشار خون تجربه شود (افت فشار خون وضعیتی).
• اختلال شامه: ممکن است مشکلاتی در حس بویایی ایجاد شود. احتمال دارد فرد در تشخیص برخی بوها یا تفاوت بین بوها مشکل داشته باشد.
• خستگی: بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون انرژی خود را از دست می‌دهند و احساس خستگی می‌کنند و دلیل آن نیز همیشه مشخص نیست.
• درد: بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری دچار درد در نواحی خاصی از بدن یا در سرتاسر بدن خون می‌شوند.
• اختلال عملکرد جنسی: برخی افراد مبتلا به این بیماری متوجه کاهش تمایل یا عملکرد جنسی خود می‌شوند.

تشخیص

تشخیص بیماری پارکینسون در مراحل اولیه ممکن است به چالش برخورد کند. پزشکان برای تشخیص این بیماری از اطلاعات پزشکی بیمار و بررسی علائم در طول معاینه عصبی استفاده می‌کنند. هیچ آزمایش آزمایشگاهی یا تصویربرداری قادر به تشخیص دقیق بیماری پارکینسون نیست؛ با این حال، اسکن‌های مغزی مانند سی تی اسکن، ام آر آی یا برش‌نگاری با گسیل پوزیترون (PET) ممکن است برای بررسی اختلالات عصبی دیگر استفاده شوند.

درمان

درمان قطعی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد و درمان‌ها بر کنترل علائم و بهبود کیفیت زندگی تمرکز دارند.

• دارو: از آنجایی که علائم بیماری پارکینسون ناشی از کمبود ماده شیمیایی دوپامین در مغز هستند، درمان‌های دارویی اصلی به افزایش میزان دوپامین در مغز کمک می‌کنند. لوودوپا که معمولاً با کاربی‌دوپا ترکیب می‌شود، داروی استاندارد برای این منظور می‌باشد. برای بیمارانی که به لوودوپا واکنش نشان نمی‌دهند، ممکن است آگونیست‌های دوپامین (داروهایی که عملکردی شبیه به دوپامین دارند) تجویز شود. سایر انواع دارها نیز ممکن است مورد استفاده قرار گیرند. متاسفانه بسیاری از این داروها می‌توانند در طول زمان موجب بروز عوارض جانبی و کاهش کارایی شوند.
• فیزیوتراپی: فیزیوتراپی یک بخش مهم در درمان پارکینسون است. توان‌بخشی می‌تواند به بهبود تعادل، حرکت، گفتار و توانایی‌های عملکردی کمک کند.
• جراحی: در برخی موارد پیشرفته‌ی بیماری پارکینسون، عمل جراحی ممکن است به کنترل مشکلات حرکتی کمک کند. تحریک عمقی مغز در حال حاضر روش جراحی ارجح می‌باشد.