تاریخ ۲ اردیبهشت ۱۴۰۳
شک در سودمندی ماگوت تراپی
ماگوت‌تراپی maggot therapy درمان با لارو مگس است. از قدیم‌الایام، بسیاری از ناظران مشاهده کرده بودند که زخم‌های آلوده به مگس تمیز‌تر بوده و بهتر جوش می‌خورند ولی نخستین مورد شناخته شده‌ی درمانی عمدی از این لارو مگس‌ها توسط یک جراح جنگی انجام شد که حس کرده بود این نوع درمان زندگی بسیاری را نجات می‌دهد.
این نوع درمان فقط زمانی مورد توجه عام قرار گرفت که William Baer جراح ارتوپد آمریکایی منافع آلودگی به مگس را در زخم سربازان جنگ جهانی اول مشاهده کرد و از این طریقه به سال ۱۹۲۸ در بیماران مبتلا به استئومیلیت استفاده کرد. اما با پیدایش آنتی‌بیوتیک‌ها، درمان با لارو تقریباً به کنار گذاشته شد. اخیراً به علت ارزش ظاهری این روش در دبریدمان، عفونت‌زدایی و تحریک ترمیم زخم، این روش دوباره تجدید حیات یافته ولی به تازگی کارآیی آن در کارآزمایی‌های غیر انتخابی مورد وارسی قرار گرفته است.
طی یک بررسی در چند مرکز فرانسوی ۱۰۵ بیمار بررسی شدند که دچار اولسر وریدی اندام تحتانی بوده و ترمیم نمی‌شدند. این بیماران به صورت غیرانتخابی از دبریدمان با مگس به تعداد ۲ بار در هفته یا از دبریدمان جراحی به میزان سه بار در هفته استفاده کردند. در طول درمان برای جلوگیری از مشاهده‌ی درمان چشم بیماران را می‌بستند. پیامد اصلی درصد بافت مرده در اولسر و پیامدهای ثانوی شامل ترمیم زخم، درد، کشت باکتریال و مدت مراقبت از زخم بود. در روز ۱۵ و ۳۰، اختلاف قابل توجهی در هیچ یک از این پیامدها وجود نداشت ولی در روز هشتم در گروه ماگوت، مقدار بافت مرده به طور قابل توجه کاهش یافته بود.
منبع : وبلاگ دکتر فروغ
