تاریخ ۵ آذر ۱۳۹۲
بیرون زدگی و فتق دیسک بین مهره های کمری معمولا با احساس درد خودش را نشان می دهد این درد می تواند بطور ناگهانی و شدید شروع بشود و یا در بعضی از موارد یک دردی است که بطور مزمن و تدریجی شدت آن افزایش پیدا می کند.
در فتق دیسک کمر عضلات کمری به اسپاسم فرو می‌روند و گودی کمر کمتر و تقریبا صاف می‌شود پس فیزیوتراپ باید تلاش کند تا اسپاسم عضلات را از بین ببرد. بیمار را به صورت طاق‌باز و روی شکم خوابانده و دست‌ها را در پهلو قرار می‌دهیم و به بیمار می‌گوییم نفس عمیق بکشد و نفس را در سینه نگه دارد و بعد آهسته نفس را از دهان بیرون دهد.
با این تنفس عمیق و آرام شکم حرکت می‌کند و عضلاتی که باعث سفتی ناحیه کمر شده بودند بدون اینکه روی کمر فشار وارد آید شل می‌شوند.به این ترتیب عضلات ناحیه کمر را به‌طور غیرمستقیم آزاد می‌کنیم.
در مرحله دوم به بیمار می‌گوییم در همان حالت خوابیده آرنج را خم کند و کف دست‌ها را روی زمین قرار داده، سپس به اندازه بازو بلند شود و تاکید می‌کنیم که عضلات لگن و ستون‌فقرات را وارد انقباض نکند و از ۱۰۰۱ تا ۱۰۱۰ بشمارد.
در مرحله بعد از بیمار می‌خواهیم کف دست‌ها را روی زمین قرار دهد و بنشیند تا گودی کمر را به ۳۰ درجه برساند. این کار را باید به طور مرتب انجام دهند. همان‌طور که می‌دانیم فتق دیسک‌کمر جانبی پشتی است و با فیزیوتراپی فتق را به طرف جلو می‌فرستیم.
تمرین‌های درست فیزیوتراپ وقتی است که درد به تدریج کم شده و به طرف مرکز حرکت کند یعنی اگر درد بیمار در ناحیه پا است به زانو و سپس به کمر برسد. وخیم‌ترین وضعیت در تمرین‌های نادرست وقتی است که کمر بهبود یافته و درد پا شروع شود.
اگر درد بیمار بیش از ۳ ماه طول بکشد یعنی مزمن شده است و درمان هم به مراتب سخت‌تر می‌شود. متاسفانه بعد از ۳ ماه عضلات آتروفی شده و شاهد تغییر فرم در پا خواهیم بود.
منبع : دکتر فروغ دکتر حیدریان
