تاریخ ۱۹ خرداد ۱۳۹۷
سندرم تونل کارپ، شایعترین نوروپاتی ناشی از گیرافتادگی عصب است که تقریبا ۶-۳ درصد از جمعیت عمومی را مبتلا میسازد. اگرچه علت این عارضه معمولا مشخص نمیشود، میتواند به دلایلی نظیر تروما، مانورهای مکرر، بیماریهای خاص و حاملگی ایجاد شود…
علایم حاصل با فشرده شدن عصب مدیان مرتبط هستند که باعث درد، بیحسی و سوزنسوزن شدن میگردد. یافتههای مربوط به معاینه فیزیکی نظیر هیپالرژی، نشانه مچ مربعی (Square Wrist) و یک الگوی کلاسیک یا محتمل در دیاگرام علایم دست، جهت تشخیص مفید هستند. مطالعات مربوط به هدایت عصبی و الکترومیوگرافی میتوانند عدم قطعیت در تشخیص را رفع کنند و جهت تعیین کمی و طبقهبندی شدت بیماری مفید واقع شوند. گزینههای درمانی مبتنی بر شدت بیماری هستند. در بیمارانی که بیماری خفیف دارند، ۶ هفته تا ۳ ماه درمان محافظهکارانه را میتوان مدنظر قرار داد.
اصلاحات شیوه زندگی نظیر کاهش فعالیتهای مکرر و استفاده از وسایل ارگونومیک به طور مرسوم مورد تایید بوده است ولی شواهد موجود در حمایت از اثربخشی این اقدامات غیرقطعی هستند. آتلهای دارای وضعیت خنثی یا با انحنای رو به بالا و کورتیکواستروئیدهای خوراکی به عنوان درمانهای خط اول در نظر گرفته میشوند و تزریق کورتیکواستروئیدهای موضعی برای علایم مقاوم به کار میرود.اغلب درمانهای محافظهکارانه باعث تسکین کوتاه مدت علایم میشوند ولی شواهد اندکی موید مزایای طولانیمدت این اقدامات هستند. افرادی که بیماری متوسط تا شدید دارند باید برای ارزیابی جراحی در نظر گرفته شوند. رویکردهای جراحی باز و آندوسکوپی پیامدهای ۵ ساله مشابهی داشتهاند.
