تاریخ ۴ اردیبهشت ۱۴۰۳
گرفتگی‌ها و دردهای ناحیه سرشانه و خشکی شانه و دست‌ها یکی از دردسرهایی است که شاید شما هم تاکنون با آن مواجه شده باشید. دردهایی که تا سرانگشتان دست هم کشیده شده و حتی باعث بی‌حسی این مناطق می‌شود. این علائم معمولا بر اثر انجام مکرر کاری ایجاد می‌شود که روی آن ناحیه فشار مداوم وارد می‌کند. معمولا به این‌گونه علائمی که در این نقطه از بدن بروز می‌کند، سندروم خروجی صدری (TOS) گفته می‌شود.
در سندروم خروجی صدری (TOS)، عروق خونی و اعصاب در منطقه بالای دنده اول و پشت ترقوه تحت فشار قرار می‌گیرند. این اختلال علائمی را به دنبال دارد که ناشی از تراکم عروق خونی، تراکم اعصاب یا هر دو در ناحیه نامناسب خروجی صدری (بین پایه گردن و زیر بغل) است. این سندروم بر روی شبکه عصبی (اعصابی که از گردن وارد بازو می‌شوند) تأثیر می‌گذارد و بافت‌های عضلانی، استخوانی و سایر بافت‌های اطراف خروجی صدری را فشار می‌دهد. هر شرایطی که توسعه یا حرکت بافت‌های خروجی صدری یا بافت‌های اطراف را تحت تأثیر قرار دهد، می‌تواند منجر به سندروم خروجی صدری شود. این شرایط می‌تواند شامل توسعه بافت عضلانی (مانند باربردن وزنه)، آسیب‌ها، وجود یک دنده اضافی در منطقه گردن (دنده گردنی)، اضافه وزن و وجود تومورها در بالایی ریه (که به‌صورت نادر رخ می‌دهد) باشد. سندروم خروجی صدری می‌تواند منجر به درد در شانه‌ها، گردن درد و کاهش حس در انگشتان شود. از شایع‌ترین علل بروز این سندروم می‌توان به آسیب جسمی ناشی از تصادفات رانندگی و آسیب‌های تکراری که در هنگام کار یا فعالیت‌های ورزشی رخ می‌دهد، اشاره کرد. حتی آسیبی که در گذشته وارد شده باشد، می‌تواند در زمان حال منجر به بروز سندروم خروجی صدری شود و گاهی اوقات پزشکان قادر به تشخیص دقیق علت اصلی آن نیستند.
درمان
برای درمان سندروم خروجی صدری، روش‌های محافظه‌کارانه معمولاً موفقیت‌آمیز هستند، به ویژه اگر این وضعیت در مراحل ابتدایی تشخیص داده شود. درمان این سندروم شامل استفاده از حرکات ورزشی مختلف است که به طور مؤثر بافت‌های خروجی صدری را گشاد می‌کند. این شامل استفاده از وزن دست‌ها یا عدم استفاده از آن برای کشش خروجی به وضعیت باز و کشیده است. افراد می‌توانند در ورزش‌هایی مانند بلند کردن شانه‌ها و آرام کردن عضلات اطراف خروجی صدری در خانه یا محل کار تمرین کنند. اغلب تغییرات موثر و پیوسته در وضعیت بدنی همراه با فیزیوتراپی، ماساژ درمانی و انجام ورزش‌های خاص و استراحت کافی کافی است. دوره بهبودی ممکن است طولانی باشد، اما با عدم رعایت وضعیت بدنی، ممکن است دوباره ظهور کند.
روش‌های محافظه‌کارانه درمان سندروم خروجی صدری شامل:
۱) درمان جسمانی
در این روش بیمار می‌آموزد که چگونه برای تقویت عضلات شانه و باز شدن خروجی صدری حرکات ورزشی را انجام دهد و دامنه حرکات و حالات بدنی خود را بهبود بخشد. این حرکات ورزشی، در طول زمان، فشار وارد بر عروق خونی و اعصاب را در خروجی صدری برمی‌دارد.
۲) آرامش
تکنیک‌هایی که باعث آرامش شما می‌شود، مانند تنفس عمیق، از کشیدگی شانه‌ها جلوگیری کرده و به حفظ حالت جسمی در وضعیت ایده‌آل کمک می‌کند.
۳) داروها
پزشک از داروهای مسکن، آرام‌کننده عضلات و داروهای ضد التهابی مانند آسپرین و ایبوپروفن برای کاهش التهاب و آرامش عضلات استفاده می‌کند. چنانچه این نوع درمان‌ها پاسخگو نبوده و علائم همچنان باقی بوده، و یا با علائم شدید آسیب عصبی، ضعف عضلانی شدید یا درد ناتوان‌کننده مواجه بودید، پزشک عمل جراحی را که توسط جراح شانه انجام میگیرد، توصیه می‌کند. پس بهتر است برای جلوگیری از بروز این مشکل، از انجام یک سری کارها خودداری کنید. به عنوان مثال از انجام حرکاتی که بدن را برای طولانی مدت در یک وضعیت قرار می‌دهد اجتناب کنید. به عنوان مثال قرار دادن دست‌ها در بالای سر به هنگام استراحت به مرور زمان می‌تواند باعث بروز سندروم خروجی صدری شود. کاهش وزن نیز در افراد چاق، کمک زیادی به این مشکل می‌کند. از خوابیدن روی شکم هم خودداری کنید و از برداشتن اجسام سنگین بپرهیزید. در عمل جراحی که گفته شد و به دنبال وخیم شدن علائم مورد استفاده قرار میگیرد، پزشکان، دنده اول بیمار را به منظور جلوگیری از گسترش آسیب وارده به اعصاب و عروق خونی ناشی از فشردگی موجود و یا قسمتی از عضلات گردنی را برمی‌دارند حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد از افراد به دنبال استفاده از درمان‌های محافظه کارانه، تحت عمل جراحی قرار می‌گیرند.
۴)ازن تراپی
بهبود آسیب دیدگی در بافت های بدن به وجود جریان خون در این بافت ها بستگی دارد. بافت های بدن برای بازسازی و احیا نیاز به ویتامین، مواد معدنی و اکسیژن نیاز دارند که باید توسط خون به این بافت ها منتقل شود. اکسیژن مهم ترین ماده برای ترمیم بافت ها است. وجود تورم و التهاب در ناحیه آسیب دیده موجب کاهش جریان خون،اکسیژن و مواد مغذی در این ناحیه می شود. عدم حضور اکسیژن موجب تجمع اسید لاکتیک و منجر به درد می شود. در روش ازون درمانی، اوزون،دارو های ضد التهابی و ویتامین ها به ناحیه آسیب دیده تزریق می شود. این روش به ترتیب زیر عمل می کند:
- با استفاده از بی حسی موضعی عصب ها بی حس می شوند.
- مواد ضد التهابی موجب کاهش درد،تورم و التهاب و در نتیجه افزایش جریان خون می شوند.
- با استفاده از ویتامین و مواد معدنی بافت ها تغذیه می شوند و به بازسازی آن ها کمک می شود.
- اوزون که یک اکسیژن غیر فعال است پس از تزریق به بافت به صورت فعال در آمده و موجب اکسیژن رسانی به ناحیه آسیب دیده می شود.
تزریق اوزون یک روش درمانی است که تاثیر آن بعد از یک تا سه روز از زمان انجام تزریق آغاز می‌شود و تا زمان دستیابی به بهبودی کامل هر یک تا دو هفته تکرار می‌شود. در صورتی که شدت آسیب در بیماران متفاوت باشد، روند بهبودی نیز ممکن است متفاوت باشد، اما بیشتر بیماران تنها به سه تا پنج جلسه درمان نیاز دارند. یکی از ویژگی‌های مثبت تزریق اوزون این است که در مقایسه با روش‌های تزریقی دیگر، هیچ عوارض جانبی برای بیماران ندارد و نتایج آن دائمی است.
