تاریخ ۸ اردیبهشت ۱۴۰۳
شکستگی استخوان بازو از جمله شکستگیهای رایج است و به طور متوسط حدود یک بیستم شکستگیهای بدن را تشکیل میدهد. عمده علل این نوع شکستگیها شامل زمین خوردن با دست کشیده، تصادفات خودرو و سقوط از ارتفاع هستند. درمان شکستگی تنه استخوان بازو میتواند به وسیله روشهای غیرجراحی انجام شود و در برخی موارد، درمان نیاز به جراحی دارد.
بسیاری از شکستگی های تنه استخوان بازو بدون انجام عمل جراحی قابل درمان هستند. برای این منظور از گچ گیری خاصی به نام “گچ آویزان” Hanging cast و یا از آتل گچی به نام U- slab و یا از اسپلینت های بازویی استفاده میشود. معمول ترین روش درمان غیر جراحی شکستگی تنه استخوان بازو گچ گیری است.
استفاده از گچ گیری برای درمان شکستگی تنه استخوان بازو
معمولا بازو و ساعد بیمار تا کف دست او با گچ پوشانده میشود در حالیکه مفصل آرنج در حالت ۹۰ درجه خم قرار گرفته و مفصل مچ دست مستقیم و بدون انحراف است. وسط قسمت از گچ که دور ساعد است به توسط یک نوار پارچه ای به گردن بیمار آویزان میشود.
هدف استفاده از گچ در درمان شکستگی بازو، نیست که قطعات شکسته را محکم بگیرد و در اکثر موارد، گچ قسمت بالایی شکستگی را بهطور کامل برنمیدارد. عملکرد گچ براساس مکانیسم وزن خود آن است. به عبارتی، وقتی بیمار ایستاده یا نشسته است و بازو در حالت عمودی قرار دارد، وزن گچ باعث میشود قطعات شکسته از هم فاصله بگیرند. این نیروی کششی و نیروهایی که توسط عضلات اطراف بازو به منطقه شکستگی اعمال میشوند، شکستگی را در جای خود حفظ میکنند. این وضعیت جااندازی تا زمانی که فرد ایستاده یا نشسته (به عبارت دیگر، تنه در وضعیت عمودی) باشد، حفظ میشود.
درست به همین علت است که برای اینکه این روش درمانی موثر واقع شود بیمار باید در یکی دو هفته اول، همیشه در حالت ایستاده یا نشسته باشد. حتی به وی توصیه میشود تا در حالت نیمه نشسته بخوابد و هیچگاه گچ را از گردن خود باز نکند. در یکی دو هفته اول معمولا بیمار احساس میکند که با تغییر وضعیت بدن، قطعات شکستگی به هم برخورد کرده و صدا میدهند. این واقعیت دارد ولی بعد از حدود سه هفته قطعات شکسته شده به هم میچسبند و دیگر نسبت به هم حرکت نمیکنند.
در این مرحله، پزشک معالج گچ را برداشت میکند و به جای آن، یک بریس پلاستیکی ویژه را به دور بازو قرار میدهد که تا ۳-۴ هفته آینده استفاده میشود. با استفاده از این بریس، مچ دست و آرنج بیمار آزاد میشوند و وی میتواند آنها را حرکت دهد. به طور کلی، پس از گذشت یک و نیم تا دو ماه از آغاز درمان شکستگی، استحکام بندی به حدی محکم میشود که پزشک بریس را نیز برداشت میکند. با این حال، بیمار باید به مدت چند ماه دیگر نگرانی همراه بازوی خود باشد تا ضربه جدیدی به آن وارد نشود.
گاهی اوقات، برای درمان اولیه، به جای گچ آویزان شونده، از یک آتل یا اسپلینت گچی استفاده میشود.
اقدامات بعد از گچ گیری
اگر درمان غیر جراحی برای شما در نظر گرفته شده است پزشک معالج در چند هفته اول، هر هفته از بازوی شما عکس برداری میکند چون با اینکه در رادیوگرافی اولیه ممکن است قطعات شکسته شده در وضعیت مناسبی باشند این احتمال وجود دارد که بعد از گذشت چند روز از شروع درمان این قطعات جابجا شوند. مجدداً اگر این جابجایی در حدود قابل قبول باشد درمان غیر جراحی ادامه میابد وگرنه پزشک به بیمار پیشنهاد عمل جراحی میدهد.
احتمال وقوع جابجایی ثانویه در اغلب موارد حدود سه هفته پس از شکستگی وجود دارد. به همین دلیل، پزشک در طول سه هفته بعد از شکستگی، هر هفته عکسبرداری از محل شکستگی انجام میدهد. اگر در این بازه زمانی قطعات شکسته جابجایی نکردند، احتمال جابجایی بعدی کاهش مییابد.
جوش خوردن شکستگی بازو ممکن است زمانی در حدود چند هفته تا چند ماه طول بیانجامد. در این مدت، نیاز به مراقبتهای خاصی وجود دارد که بیمار باید به آنها با دقت توجه کند. یکی از مهمترین مراقبتها، انقباض مکرر عضلات بازو است. بیمار باید تحت نظر پزشک معالج یا فیزیوتراپ قرار گیرد و طبق برنامهای مشخص، انقباضات عضلات بازو را انجام دهد. این انقباضات به روند جوش خوردن شکستگی کمک میکنند. پس از گذشت زمان مقرر، باید حرکات شانه و آرنج بیمار آغاز شوند تا این مفاصل از خشکی جلوگیری شود. زمان شروع و روش انجام این حرکات به تعیین پزشک معالج بستگی دارد.
منبع : ایران ارتوپد