تاریخ ۱۲ خرداد ۱۳۹۷
آسیب دیسک بین مهرهای به علت ضربات و یا تغییرات تدریجی ناشی از افزایش سن (فرآیند پیری) اتفاق میافتد. ضربههای وارده به ستون فقرات ممکن است منجربه پارگی فیبرهای بخش محیطی گردد که نتیجه آن بیرون زدگی قسمتی از هسته دیسک است (پارگی دیسک کمر). به بیرون زدگی هسته دیسک و آزاد شدن آن از بخش محیطی (آنولوس فیبروزوس)، فتق دیسک بین مهرهای میگویند. به دلیل تحرک زیاد در ناحیه کمری، دیسکهای این قسمت از ستون مهرهها بسیار آسیب پذیر هستند. بیشترین موارد فتق دیسک بین مهرهای ناحیه کمری، در دیسک بین مهره ای L4-L5 و L5-S1 اتفاق میافتد که با فشار بر روی ریشههای عصبی L5 و S1 همراه میگردد.
ضایعه دیسک بین مهرهای با افزایش سن بیشتر میشود. فرآیند پیری ازطریق کاهش مقدار آب موجود در قسمت هسته دیسک، از خاصیت ارتجاعی آن میکاهد. همچنین خاصیت ارتجاعی بخش محیطی دیسک بین مهرهای که از حلقه فیبری غضروفی تشکیل شدهاست، با افزایش سن کاهش مییابد که در برخی از افراد ممکن است سریعتر از زمان مورد انتظار رخ دهد. کاهش خاصیت ارتجاعی بخش محیطی و مرکزی دیسک بین مهرهای، یک عامل مهم آسیب آن محسوب میگردد و باعث ایجاد بیماری به نام دیسک کمر می شود.
فیزیوتراپی برای درمان دیسک کمر
اگر بیمار مبتلا به دیسک کمر، به موقع برای درمان بیماری خود اقدام کند، در بیشتر از ۸۰% موارد می تواند آن را به روش درمان دیسک کمر بدون جراحی کند. یکی از بهترین روش های درمان بدون جراحی دیسک کمر فیزیوتراپی می باشد. هدف فیزیوتراپی، اصلاح فعالیتهای حرکتی، برطرف نمودن محدودیتهای حرکتی، تقویت عضلات ارادی، افزایش مهارتهای حرکتی و آموزش حرکات ارادی است. بر این اساس حرکتدرمانی یا تمریندرمانی در فیزیوتراپی اساس درمان غیر جراحی دیسک خواهد بود. آنچه در این رشتهی توانبخشی مطرح میشود، بهکارگیری تکنیکهای دستی و یا ابزارهایی است که اهداف مذکور را برآورده نماید و در درمان بیماری و از جمله علایم دیسک کمر کمک کننده باشد. برای این منظور فیزیوتراپی از علومی مانند کینزیولوژی، بیومکانیک، فیزیک و علوم پزشکی بهره میگیرد تا بتوان حرکات انسان را به نحوی اصلاح نمود و فرد بتواند در فعالیتهای روزمرهی خود تا آنجا که امکان دارد مستقل گردد.
