آسیب های حلقه لگن

لگن یا آنطور که در بین مردم مصطلح است لگن خاصره یک ساختمان استخوانی حلقوی است که از سمت بالا به ستون مهره و از پایین به استخوان های ران متصل میشود. این حلقه استخوانی از دو استخوان بزرگ و قرینه تشکیل شده که به آنها استخوان های بی نام Innominate bone میگویند. این دو استخوان در قسمت جلو به یکدیگر متصل میشوند ولی در قسمت پشت، در بین آنها یک استخوان مثلثی شکل به نام استخوان خاجی یا ساکروم Sacrum قرار دارد. دو استخوان بی نام در طرفین و جلو و یک استخوان خاجی در پشت کلا به یکدیگر متصل و مفصل شده و یک حلقه استخوانی را درست میکنند که به آن حلقه لگن Pelvic ring میگویند.

آسیب های حلقه لگن Pelvic ring injuries جزئی از یک دسته بزرگتر به نام شکستگی های لگن بوده و ممکن است بصورت شکستگی یا دررفتگی و یا ترکیبی از شکستگی و دررفتگی باشند. این آسیب ها را میتوان به دو دسته کلی آسیب های پایدار و ناپایدار تقسیم کرد.

آسیب های پایدار حلقه لگن

منظور از پایدار بودن حلقه لگن اینست که نیرویی که به طور معمول و در حین فعالیت های روزمره به لگن وارد میشود نتواند شکل لگن را تغییر دهد.
این گروه از آسیب ها شامل شکستگی هایی هستند که شکل حلقوی لگن را تغییر نمیدهند. این شکستگی ها معمولا بر اثر ضربات با شدت کم بوجود آمده و عوارض شدیدی ندارند.

انواع این شکستگی ها عبارتند از

• شکستگی خار ایلیاک فوقانی قدامی

• شکستگی خار ایلیاک تحتانی قدامی

• شکستگی توبروزیته ایسکیوم

• شکستگی بال ایلیاک

• شکستگی راموس پوبیس

آسیب های ناپایدار حلقه لگن

 آسیب هایی که موجب میشوند حلقه لگن از یک یا چند محل باز شود. این دسته از آسیب ها شدیدترند و موجب بروز مشکلات بیشتری برای بیمار میشوند.

منظور از ناپایداری در این آسیب ها اینست که وقتی به محل آسیب فشار معمولی وارد کنیم قطعات شکسته شده براحتی حرکت میکنند. این دسته از آسیب ها معمولا شدت بیشتری از انواع قبل داشته و بر اثر ضربات شدیدتر مانند تصادف اتومبیل یا سقوط از بلندی ایجاد میشوند.

در غالب این آسیب ها حلقه لگن در دو ناحیه جلو و عقب باز میشود. باز شدن حلقه لگن در جلو ممکن است بصورت شکسته شدن راموس های پوبیس یا باز شدن سمفیز پوبیس (محل اتصال دو استخوان بی نام در جلو) باشد.

آسیب و باز شدن حلقه لگن در عقب میتواند به سه صورت ایجاد شود: